مسجد
به نام خدا
سلام
******************************
روزی روزگاری تا همین چند سال پیش شاید، مسجد ماوا و پناهگاه مسلمانان بوده.
کسی اگه در شهر غریب بود و جای خواب نداشت شب به مسجد پناه می برد.
مسجد خانه ی خدا بود و همه در آن امان داشتند.
اما هر چه گذشت مسجدهامون بزرگتر شدند و زر و زیور های داخلش بیشتر و متولیان مسجدها هم نگران پول و امکانات داخلش شدند و در مسجد بسته شد!
این روزها مسجد جامع هم بری جز زمان نماز درش باز نیست.
یعنی خدا نکنه سفر بری و غیر زمان نماز برسی و نماز هم نخونده باشی.
تنها کاری که میتونی بکنی اینه که بگردی یه امام زاده پیدا کنی.
تازه بماند که بعضا امام زاده ها هم درشان بسته می شود و حتی نمازخانه ها هم در بعضی مواقع بسته اند.
خداییش ادم ها به چی باید جذب بشن؟!
فقط کاش بودین و نمازخانه ی متروی تجریش رو میدیدین!
بخش مردانه رو نمیدونم اما بخش زنانه کلا دو تا فرش کوچک بود که انگار سالها بود جارو نشده بود. کثیف، نامرتب، ادم رغبت نمی کرد روش وایسه.
بعد صد تا کاغذ و عکس چسبونده بودن رو دیواراش که اقا نماز خوبه، بیا با خدا حرف بزن، فلان کن، بیسار کن.
مهراش هم که یکی در میون شکسته بود
جدا نمازخانه باید این شکلی باشه؟!
*******************
خدایا
یه لطفی کن کمک کن ادما رو از دین زده نکنیم
----------------------
خدایا به امید تو..!
ترمه