عشق شوری در نهاد ما نهاد...
به نام خدا
سلام
*************************************
همیشه فکر میکردم ادم همه چیز رو باید با هم داشته باشه...
نمیشه به خاطر رسیدن به یک امر یا هدف از بقیه ی زندگیت بزنی...
میشه ادم هم درس بخونه هم به ابعاد معنویش برسه هم به وظایف خانوادگیش برسه هم...
هنوز هم با فکر خودم موافقم. وقتی برنامه باشه میشه همه چیز رو با هم داشت البته بر اساس اهمیتشون
ولی به یه چیز دیگه هم رسیدم...
وقتی ادما عاشق یه هدف باشن... اون وقت حاضرن از خیلی چیزا بگذرن تا به اون هدف برسن...
حتی فکر این که سختی الان شیرینی بعد رو میرسونه انرژی میده...
این جور عشق ها از هموناس که زوار حرم رو میبینی که تمام درامد چند سال زندگیشو داده که بیاد زیارت...
عشقه دیگه... عشق!
مثل اونایی که یک سال کار میکنن تا ایام اربعین خدمت کنن به زوار اقا...
اینا ایمانه... باوره... اعتقاد قلبیه... شده مثل درختای چندین ساله که ریشه دوونده تا اعماق وجودشون...
اینجور محبت ها خیلی خاص دو طرفه میشن...
اون قدر که ائمه بیشتر محبت می کنن... لطفشون بیشتر میشه... عنایتشون هم...
این جور محبت ها نزدیکی میاره...
***************************************
اقای پناهیان میگفتن از 14 سالگی ادما این سوال براشون ایجاد میشه
که هدف زندگی چیه؟
بهشتیا تو بهشت حوصله شون سر نمیره؟
میگن 40 سالگی سن کمال عقله...
ولی فکر نکنین از 14 سالگی تا 40 سالگی طول میکشه تا طرف به جواب برسه...
تو 18 سالگی عاشق شده به کمال رسیده...
تو 18 ادما به جواب رسیدن دیگه...
...
*************************
خدایا...
...
-------------------------------
خدایا به امید تو...!
