به نام خدا
سلام
***********************
ترجیح دادم دست آورد های مطالعاتی کتاب های این چند وقت رو در یک پست جدا و فارغ از نظرات نویسنده ی کتاب بنویسم.
البته پایه ی خیلی از این تفکرات نظرات دیگرانه مثلا نظرات آقای زائری.
***************
این یه خصوصیت فطریه که ادم ها دوست دارن بزرگ شمرده بشن و بهشون احترام گذاشته بشه.
به همین دلیله که پیش از دستور به انجام عمل در دین، ابتدا فرد رو با خودش و جایگاهش مشخص میکنن.
این که چه ارزشی در جهان و جامعه ش داره. این که از دیدگاه دینش یا طیف فکریش چه چیز یا کسی به حساب میاد. چقدر روش سرمایه گذاری میکنن، چقد مهمه.
اول بهش میگن اصلا هدف از افرینشت چی بوده، اومدی چی کار کنی، چه تاثیری باید بذاری، به کجا باید برسی.
بعد که خوب رو مخش کار کردن و از بزرگیش گفتن و فهمید که ذاتش مهمه نه جسمش یا یک عملکرد خاصش، بعد حالا اگه ازش درخواست کنن به صورت محترمانه که کاری رو انجام بده با کمال میل میپذیره.
در روش دینی نمیشه این اسم رو گذاشت ولی فارغ از دین این روش یه جورایی شستشوی مغزی به حساب میاد. یه جور برنامه ریزی که بی برو برگرد تهش نتیجه میده.
چیزی که اقای زائری تاکید داشتن همین بود. میگفتن تو سوره ی علق خداوند ناگهانی نمیاد از ادم درخواست انجام عمل کنه. یعنی نمیگه نماز بخون، روزه بگیر حجاب داشته باش. بلکه از کرامت انسان میگه. خیلی سال طول کشید تا ایات احکام به پیامبر اکرم –صلی الله علیه و آله و سلم- وحی شد. ما هم باید همین ترتیب ها رو در عملکردهامون حفظ کنیم. بر اساس ترتیب اهمیت دین ما هم به امور مختلف اهمیت بدیم و در برابر سر پیچی ادم ها به همون اندازه که لازمه برخورد کنیم نه بیشتر.
حالا بحث اینجاست که ما میخوایم ادم ها رو به دین یا انجام یک عمل دینی دعوت کنیم اما از این روش استفاده نمی کنیم. رو مخش کار نمی کنیم. یک سره با ضرب و زور و اجبار برخورد میکنیم.
این که شما در مدت زمان طولانی چه حرف هایی به یک آدم بزنی و چی وارد ذهنش کنی باعث میشه در آینده رفتار های مختلف ببینی. همین امروز بود که یک پست در مورد افتخار به زن بودن خوندم. دقیقا اونجا همین بحث مطرح بود. دو روش متفاوت، دو طرز فکر متفاوت که نتیجه ش هم کاملا متفاوته. کنش های انسانی بر اساس آگاهی و شناخت از محیط اجتماعی فرد به وجود میاد و با توجه به ارزش ها و فرهنگی صورت میگیره که فرد از ابتدا توش رشد کرده.
*******************************
مطلب دوم درباره ی چیزیه که ما از افراد جامعه مون انتظار داریم.
تو جامعه شناسی یه بحثی بود با عنوان «جهان های اجتماعی در عرض هم».
اونجا میگفت هر جهان اجتماعی فرهنگ و تمدن مناسب خودش رو داره که بر اساس آرمان ها و ارزش های خودش، پایه گذاری شده. که به همین نسبت تحولاتش هم خاص خودشه و مقاطع مختلفی رو میگذرونه. با توجه به این مسئله جهان های اجتماعی متفاوت در عرض هم هستن.
تو این حالات جوامع فقط میتونن رابطه ی متقابل داشته باشن و از تجربیات همدیگه استفاده کنن و تا زمانی که هر کدومشون هویتشون رو حفظ کردن نمیتونن مسیر فرهنگ جامعه ی دیگر رو پیش بگیرن.
بعد در توضیح فرهنگ سالم و فعال میگن که فرهنگی فعاله که با توجه به نیاز های خودش بخش های از فرهنگ ها دیگر رو انتخاب کنه و در صورت لزوم اون ها تغییر بده و بعد ازشون استفاده کنه.
در حال حاضر انواع و اقسام فرهنگ ها وارد جامعه ی ما شده. به روش های مختلف؛ اینترنت، ماهواره، سفرهای افراد به کشورهای دیگه و ورود مسافرین خارجی به کشور ما.
بی توجهی به فرهنگ های ورودی، باعث تغییر و تخریب فرهنگ اصلی جامعه میشه. یعنی شما نمیتونی از ادمی که در هجوم فرهنگ های مختلفه انتظار داشته باشی مثل سابق باشه مگر این که انقد خوب روش کار کرده باشی که در مواجهه با اون ها خطر رو تبدیل به فرصت کنه.
و این جاست که اقای زائری میگن باید ببینیم دیگران چی کار کردن که مثلا خانم ایرانی پوشش خودش رو تغییر داده و ما به همون روش اما در جهت مثبت حرکت کنیم. اینجوریه که به نتیجه میرسیم.
و این جاست که باید در مقابل برنامه های ماهواره ای ما برنامه هایی داشته باشیم که مورد پسند مخاطب واقع بشه، یا به جای شبکه های اجتماعی غربی شبکه ای داشته باشیم که مطابق فرهنگ ایرانی اسلامی خودمون باشه و افراد هم باهاش تعامل داشته باشند و بپذیرنش و... .
*****************************************************
چند هفته ای هست که دارم به این موضوعات فکر میکنم. راهکار های عملی تغییر تفکر ادم ها.
خیلی فکر کردم که چجوری باید راه رو ادامه بدیم که به نتیجه برسیم. چقد باید رو مهارت هامون کار کنیم.
این که در بخش رسانه، در بخش تبلیغات، در بخش مطبوعات و... چقد ادم های مومن متعهد روی کارن. من میگم تو این زمینه هر چی تعداد بیشتر صدا هم رساتر. چون خیلیا میگن هستیم اما کیه که گوش کنه
الحمدلله در حال حاضر خیلی جاها هست که بشه باهاش اعلام موضع کرد. شاید به من و شما اجازه ندن تو رسانه ی عمومی فعالیت کنیم، شاید به همین راحتی تو مباحث دولتی ادم حسابمون نکنن ولی در مرحله ی اول همین فضای مجازی یک بخش مهم رو تشکیل میده. بخشی که کم مخاطب نداره.
فقط ادم های خوش فکر میخواد و ماهر و اگاه به مسائل مربوطه.
البته این چند ساله پیشرفت هم داشتیم اما به نظر هنوز اول راهیم.
یه کاری که رو عملی شدنش هم فکر کردم اما به نظرم الان فرصت انجامش رو ندارم مجله ی اینترنتیه. مثلا با موضوع زن. این که در کنار مباحث اخلاقی و عقیدتی به مباحث مورد نیاز بانوان پرداخته بشه. هنر، روش های مختلف خانه داری، مباحث تربیتی-روان شناسی، تفریحات سالم، معرفی خانم هایی که در عین موفقیت در جامعه در زندگی شخصیشون موفقن و... .
و امروز که حجاب با حجاب رو تموم کردم، دقیقا این بحث رو تو نوشته های این کتاب دیدم. که اقای زائری نظرشون اینه که چند تا مجله داریم که اختصاصی واسه دخترا کار کنه یا واسه خانوما. شایدم باشن اما این که نویسنده هاش خودشون ادم های مذهبی و معتقد باشن این خودش خیلی فرق میکنه.
اینا رو گفتم که شما هم اگر ایده ای دارین بگین قطعا همه با هم خیلی زودتر و بهتر به نتیجه و موفقیت میرسیم.
************
خدایا
توفیق عمل کرامت بفرما
-----------
خدایا به امید تو...!