ایده پردازى هاى یک دانشجو؛ با فراشناخت فارغ از مدرسه هاى آینده را نجات دهیم!

به نام خدا
سلام
**************************
منِ خارج شده از یک مدرسه ى معروف به مذهبى، قطعا مثل خیلى هاى دیگه با دیدن تغییر و تحولات آدم ها برام سوال ایجاد میشه. سوال از این که چى شد که بعد از ١٢ سال آموزش و کنترل به اضافه ى تلاش هاى خانواده (که متاسفانه کم شده) همچین بچه هایى خارج شدن؟! این سوال چند بعد رو مد نظر قرار میده؛ رویکرد و روش مدرسه، رویکرد و روش و دغدغه هاى خانواده، خود دانش آموز فارغ شده از مدرسه.
قبل تر ها که به این موضوع فکر کرده بودم دنبال بررسى و آسیب شناسى مدرسه بودم. شاید قبلا هم نوشته باشم که مدارس شاخص تهران که روشنگر دخترانه ش رو و امثال علوى پسرانه ش رو در بر میگیرن نیاز به یه ارزیابى دارن. اما کو تا این کار صورت بگیره و نتیجه مشخص بشه. هم زمان زیاد میخواد و هم انرژى که از حوصله ى من خارجه. از کلاس اخیر سنجش ارزشیابى مبتنى بر مصرف کننده (الگوى اسکریون / هدف آزاد) مناسب تر به نظرم رسید که باز در حال حاضر پیگیریش ممکن نیست.
اون چیزى که بررسیش راحت تر و زود بازده تره و میتونه اقلا دانش آموزان فعلى رو نجات بده عوامل مربوط به خودشه.
حالا ببینیم دانش آموز کیست؟ کسى است که از بدو ورود به مدرسه در معرض بمباران اطلاعات است. آن چه اصولا پیش از مدرسه به صورت غیر مستقیم از خانواده باید دریافت کرده باشد، به صورت مدون و مکتوب و کمى تا قسمتى علمى در مدرسه دریافت مى کند. علم اعم است از دین و مباحث تحربى و نظرى. بخش مهم براى ما دین است که هم میخواند و امتحان مى دهد، هم در رفتار معلم و مربى و مدیر مى بیند، و هم از سنى به بعد خودش عمل مى کند. ١٢ سال به همین روش پیش مى رود. طبق کتب دینى بعد از ١٢ سال به مباحث اعتقادى عمیق دیگر رسیده است و باید براى خودش یک پا متدین باشد. چى میشه که متدین نمى مونه؟

عصر زود

به نام خدا
سلام
*****************************
عصر، عصر سرعته. از کجا میگم؟ چیزهای زیادى وجود دارند که به نمایندگى ویژگی های یک دوره رو به یدک میکشن. چیزهایی که برا همه ملموسن. قابل فهم و تجربه شده ن.
مثلا تو حرف زدنامون. سرعت شده ویژگی مثبت هر کلمه ای. زودجوش، زودپز، زودخور (معادل فست فود)، زودرو (مثلا مترو که تو ترافیک گیر نمیکنه، البته بیشتر به موتور اشاره داره)، زودبازده و...
همین حرفا تو عمل هم اثر میذارن و تشکیل دهنده ی عناصر فیزیکی اند. به جز زودبازده که یه مقدار انتزاعیه بقیه نمود مادی هم دارن.
دیگه مثل چی؟ مثل سرعت پیشرفت. پیشرفت علم، پیشرفت تکنولوژی، پیشرفت کمیت. این که میگم کمیت چون به نظرم کیفیت نمیتونه به سرعت نور پیشرفت کنه زمان میبره.
اینا دیگه رفتارین. من تند حرف میزنم. عجولم. زود میخوام به جواب برسم.
شاید بهتر باشه به جای عصر سرعت، بگم عصر زود(بودن/شدن)
حالا این حرفا به چه درد میخورد؟ شاید به درد این که بخوای زود به این سوال پاسخ بدی که چرا ادمای امروزی تلاش نمیکنن؟ چرا دنبال جهاد علمی نیستن؟ چرا درس نمیخونن؟ و هزارتا چرای دیگه که تو ذهن اساتید میگذره.
******************
خدایا شمام مارو زود از پل صراط رد کن. زود به راه راست هدایت کن. زود حسابرسی کن و زود ببرمون بهشت.
********
خدایا به امید تو...!

اردو با طعم دانشگاه؛ ما و نسل هاى بعد

به نام خدا

سلام
***************************
سیر تغییر و تحول جوامع همراه با تغییر ظواهر به چشم میخوره. اگر فرهنگ و ارزش ها و سلایق افراد نمود ظاهری نداشت، هیچ وقت نمیشد متوجه تغییرات شد. چون مردم عامی لزوما به انتزاعیات فکر نمیکنند؛ به همین دلیل هم خودشون متوجه تغییرات نمیشن.
وقتی از بیرون و به عنوان یه ناظر عاقل بررسی کنی اون وقت به چشمت میاد.
موزه ی مردم شناسی کاخ گلستان هر چند صرفا مربوط به دوره ی قاجار بود اما گذر تاریخ کشور و سرعت متفاوت شدن رو نشون میده.
این که بعضی از اقوام هنوز هم نسبت به پوشش و گویششون حساسن به نظرم جای شکر و البته تشویق و تقویت داره.
این که رضا امیرخانی از قول "لیا" تو کتاب رهش حرف از تاریخچه و اصل و نسب میزد. این که ادم ها تو هر شهر و دیار و هر مدل ساختمون و منطقه ای زندگی کنن بازم اصلشون همون پدربزرگ مادربزرگاشونن.
انیمیشن "کوکو" به عنوان یک داستان برای مخاطب کودک خوب به تصویر کشیده بود که اجداد ادم خانواده ی ادمن.
درسته که ما در اسلام یاد میگیریم بدون فکر و کورکورانه از اجدادمون پیروی نکنیم، اما دقیقا به همین دلیل باید خوبی هاشون رو بدونیم و بشناسیم و حتی اگر حالا نمیشه اون طور زندگی کرد بهشون افتخار کنیم.
نسل ما که تا سه چهار دهه ی دیگه خودمون مادربزرگ و پدربزرگ میشیم، باید بتونیم حرف ها و خاطرات خوبی برای نوه هامون داشته باشیم. باید انقدر حرف هامون شیرین باشه که نوه ها از دیدنمون خوشحال بشن و به بودنمون افتخار کنن و برای موندن پیشمون رقابت کنن.
اگر برای احیای فرهنگمون، اصلاح زبانمون، بازگرداندن پوشش محلیمون تلاش نکنیم، اگر تاریخ برامون مهم نشه، ایندگان از حال فعلی ما هم بیشتر حسرت خواهند خورد.
قرن ١٤شمسی داره به پایان میرسه
و ماییم که راویان این قرن برای نسل بعدیم
کاش موفق بشیم.

**************
خدایا به امید تو...!

ر ه ش

به نام خدا

سلام

********************************************

شاید وقتی رهش رو میخوندم خیلی ازش دلخور بودم..

همه ش منتظر بودم تا تموم شه و بنویسم که نبود اون چیزی که دلم میخواست

منتظر بودم بنویسم که تو شهر قصه ش خبری از درویش مصطفی و بابجون و مهندس ارمیا ی شبیه به نیمچه زندگی خودم نبود...

ولی فصل اخر دهنمو بست واسه خیلی از این حرفا

حالا یک هفته بعد از تموم شدنش به این فکر میکنم که کامم رو تلخ کرد اما ذهنمو روشن کرد...

یعنی تلخیش نه از قلم نویسنده بود و نه از سیاهی نگاهش شاید

تلخیش از قصه ی شهر دود گرفته و قوطی کبریت های برعکسش بود...

تلخیش از تک بعدی شدن خودمون بود...

تلخیش از درد هایی بود که نمیبینیمشون...

*************************

دوشنبه ی پیش تمومش کردم و تمام این روزها ازش حرف داشتم برای گفتن

از باغ سبز قلهک که روی نقشه پیداش کردم تا حق همسایگی که تو خونه های کوچک هم دیگه نیست و خودم دارم درد میکشم...

کاش کتاب های درسیمونم اینجوری بود.

این طوری که وقتی بازش کردی تا تموم نشده نذاریش زمین

این طوری که سال ها حرف داشته باشی ازش

ساعت ها فکر داشته باشی در موردش

کاش جامعه شناس ها قصه مینوشتن و روان شناس ها زندگی نامه

کاش میرفتیم تو جامعه درس میخوندیم

*********************************

نمیدونم "ارمیا" ی 40 ساله درست عمل کرده بود یا ما

فرقمون اینه که اون بیشتر روز هاشو اون بالاس و از اون بالا میبینه و فکر میکنه و از مشکی متالیکش لذت میبره و از درسش واسه سازگاریش با محیط طبیعی استفاده میکنه

و ما از وسط مردم رد میشیم و کمی فکر میکنیم و بعد درد نمره می گیریم و سر گیجه ی درس های نخوانده و کارهای نکرده و کمی هم اون وسط ها دلمون غنج(؟) میره برای بعضی ادم های ته فکر و ایده ی محیطمون و ...

اون میپرد و "لیا" می رهد از شهر و بعضی ها هم وسط همین سیاهی ها اوج میگیرن... عروج میکنن...@

@ر.ک: شهید حدادیان...

"ایلیا" راست میگفت... هنوز هم خیلی جاهای سبز هست...

*************************

اخر نوشت:

این کتاب دستاورد راهپیمایى ٢٢ بهمن بود

شاید یک روز دوباره بخونمش و بهتر درباره ش بنویسم

اینو میدونم که حرفاش حرف خودم هم بود که سال ها اسم شمال نشینی داشتم _اون هم کجای شمال!_

اما فهمش حالا که از اونجا دور ترم  و رفت و امدم خط سعادت اباد-دروازه شمیران ه، بهتر صورت میگیره...

*****************

خدایا به امید تو...!

حب الحسین یجمعنا

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام

***************************************

حسین ، علیه السلام، علیه و آله السلام، علیه و اولاده و انصاره السلام...

حسین...

حسین...

حُسین...

حُسَین...

حُسَین...

...

چقدر تکرار کنم نامت را که سیر شوم...؟

چه سری دارد این نام و این کلام...

دقیقا از کدام بخش تاریخ باید شکر کنم و ذکر کنم که تو را دارم...؟

که سایه ی سری دارم...

که مولایی دارم...

امامی که عالمی دیوانه و شیدای نام او و یاد او ست...

شکر کنم که نمازم با سجده بر تربت تو بالا می رود...؟
یا شکر کنم که تربتت مرا عاشق تر از پیش به نماز میکشاند...؟

خدا میخواست ما را عاشق کسی کند که عاشقش بود... 

خدا عاشقت بود که ما را عاشقت کرد...

تو عاشقش بودی که عشقت جان ما را روزی خواهد گرفت...
ان شاءالله...

هر سال این روزها 
مثل کودکان خطا کرده و پشیمان...
سر به زیر و خجالت زده...
از گوشه ای...
مثلا یواشکی و بی سر و صدا...
می آیم
می نشینم زیر پرچمت...
بعد هم یواش یواش بغضم می ترکدُ
سراسیمه خودم را به اغوش محبتت می اندازم...

آخر...
بدترین عذاب و مصیبت و تنبیه...
همین از تو دور بودن است...
همین بازیگوشی های بی حد و اندازه است...
همین گم شدن های بی اجازه است...

می دانم...
می دانم قول هایم... التماس هایم... پشیمانی هایم...
تکراری شده...
ولی...
باور کن از سر عادت نیست...
از سر ندانم کاری و کودکی و کوچکی است...

می دانم...

تو هر بار چشم می پوشی و بزرگی میکنی...

خدا خوب کسی را گذاشته برای مان...
که نگاهش کنیم و هی بگوییم... 

خدایا...

شکرت...

خدایا...

عجب خالقی هستی...

هی راه برویم و عین سرگشته ها برگردیم و یک جمله را تکرار کنیم...

خدایا...

الحق که احسن الخالقینی... که حسینی چنین افریده ای...

خدایا...

دلمان را چگونه برده ای با نامش... با روضه اش...

خدایا...

ما لایق بی واسطه ولایی شدن نبودیم...

عجب واسطه ای برایمان قرار دادی..

خدایا...

عجب خدای دوست داشتنی ای هستی...

حسین جان...

خدا می دانست چگونه وصلمان کند که عاشقش شویم...

می دانست چه محبتی را در دلمان بیندازد که دست به دامانش شویم و اطاعتش کنیم...

الحق که مصباح هدایتی...

که زندگیت لحظه لحظه درس است...

می گویی 

مرد باش!

آزاده باش!

عبد باش...

دعای عرفه ات را می خوانیم که بیاموزیم...
شکر یعنی چه...

ببین...

ببین اقاجان که چگونه مانده ام در شکر نعمت وجودت...

مانده ام چگونه از خدایت تشکر کنم 

که پیشانی به من داد... 
پیشانی ای که بر تربتت قرار گیرد...

که چشم به من داد...
چشمی که اشکِ بر روضه های تو را می ریزد...

که گوش به من داد...
که نام تو را می شنود...

که زبان به من داد...
که نام تو را می گوید...

که دستی داد...
دستی که برای تو بر سینه می کوبد...

و دلی به من داد...
که عشق تو را نگاه می دارد...

********************************************************

خدا

اول عاشقمان می کند...

بعد که عاشق شدیم...

می گوید بیا و مطیع باش...

عشق حسین که در دلت نشست...

آن وقت راحت تر شیفته ی غدیر و صاحبش می شوی...

آن وقت راحت تر مشتاق زندگی نبوی می شوی...

آن وقت شتاب زده تر و عمیق تر حجتش را می خوانی و انتظار می کشی...

خدا از همه بیشتر می داند...

خدا از همه کس بزرگتر است...

***********************

خدایا...

به امید تو..!

بشرِ دو پاىِ حساس به مال و اموال

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام
*********************************
آدم اگر همین طور یکجا بنشیند و هیچ نبیند و هیچ نشنود و هیچ هم فکر نکند و اصلا از ابتدا این طور باشد که چیزى براى اندیشیدن بیشتر نداشته باشد، حتم دارم که نه خطا میکند و نه گناهى مرتکب میشود.
یعنى اگر آدم ها سنگ بودند این طور میشد.

---------------------------
آکویناسِ فیلسوفْ میگفت چطور کودک معصوم است در حالى که آتش حسادت نمیگذارد شیر مادرش که تمام نشدنى است را با برادرش شریک شود.
اما من فکر میکنم این نه آتش حسادت، که حس شیرین مالکیت است...
اصلا آدم است و لذت داشتن مال و اموال و دارایى از خودِ خودش
حالا کار ندارم که همه چیز براى خداست
حرف این است که این بشر دو پا هر چه را که نسبتى با خودش داشته باشد دوست دارد، برایش جنگ میکند، به خاطرش جان مى دهد حتى
چه فرق مى کند شیر مادرش باشد یا عروسک و ماشینِ کوکیش یا بعدتر کیف و کفش و لباس و بعدتر تر خانه و ماشین و زمین...
همین جاى گوشه ى کلاس ِ نزدیک ِ استاد هم ملک اجاره اى چند ساله اى ست که حال ادم را یک جور دیگر مى کند
یا همین نام رئیسِ جمهورى که مى شود چهار سال بیشتر مال یک آدمى باشد...
سخت هم هست، مثل آمپول هم هست؛ اول مى سوزاند بعد چند روزى جایش درد مى کند، بعدتر که نبودش و تَرکَش آدم را عاقل کرد شاید تاسف برانگیز باشد... ولى... کارى است که باید بشود دیگر...
بیچاره آدم...
******************
اللهم اجعل عواقب امورنا خیرا
خدایا به امید تو...!

انسانیت منفعت طلبانه

به نام خدا
سلام
*************************
میخوام صحنه اى رو تصور کنید که من امروز باهاش مواجه شدم.
شما توى ماشین نشستید و راننده کسى دیگره.
در حین عبور از کوچه اى ناگهان در مقابلتون آقاى مسنى روى زمین میفته.
که البته چون شما سرنشین عقب ماشین هستید دیرتر از اقاى راننده صحنه رو مى بینید.
خب تو اون لحظه واکنشتون چیه؟
آیا از راننده تقاضا میکنین که بایسته تا به حال اون اقا رسیدگى کنین؟
من هر جورى فکر کردم چند تا حالت ممکنه پیش بیاد؛
١ بدون توجه از کنارش عبور کنم
٢ یه نگاهى بندازم تو دلم یا به صورت حدیث نفس یا حالا خطاب به اطرافیانم ابراز کمى نگرانى کنم و بگم ینى چه اتفاقى افتاده؟ بنده خدا... ان شاءالله که چیزیش نباشه
٣ پنجره رو بدم پایین و حین عبور بپرسم اقا خوبى؟ و او یا جواب میده که خب بازم جاى امیدوارى داره یا نمیده.
در این حالت اگه جواب نده یا من فرار رو بر قرار ترجیح میدم که یه وقت نگن کار تو بوده، یا زنگ میزنم اورژانس ادرس میدم و خودم محل رو ترک میکنم یا دیگه خیلى شرافت به خرج بدم صبر میکنم صداى امبولانس بیاد بعد میرم.
و اگر جواب داد که یا میگه خوبم که خب خدا رو شکر. یا میگه خوب نیستم که ممکنه من خودم رو به ناشنوایى مصلحتى بزنم و بشه همون داستان همسایه یا این که یکى از شرایط قبلى پیش بیاد.
٤ و حالت اخر اینه که دیگه انسانیت و وجدان و شرافتم اون قدر در قید حیات باشه که بى خیال همه چى فقط به فکر اون اقا باشم.
( ما امروز مورد دوم رو تجربه کردیم و پاسخ دریافتیم این بود که ادم خودشو تو دردسر نمیندازه. حالا بیا و ثابت کن که من نزدم بهش و خودش افتاده.)
*****************************
شهید مطهرى تو کتاب جاذبه و دافعه میگفتن ارتباطات انسانى بر اساس منافع شکل میگیره (نقل به مضمون)
اون روز که خوندمش قبولش نداشتم
اما امروز احساس کردم واقعیت چیزى غیر از تصورات منه.
این واقعیته که هر چیز که براى ما سود نداشته باشه به دنبالش نمیریم خصوصا تو امور دنیوى و قطعا اون چه ظاهرش ضرر باشه که دیگه عمرا حتى بهش فکر کنیم.
فقط تو این بحث چند تا تناقض برام ایجاد شده؛
اقاى رفیعى میگفتن اگر ٤٠نفر شاهد بگن یه نفر فلان کار خطا رو انجام داده و خودش بگه نه قاضى حکم رو براساس نظر خودش صادر میکنه. حالا چرا باید از ترس این که کارى رو بهت بچسبونن که هیچ نقشى توش نداشتى از کنار یه هم نوع به سادگى عبور کنى؟
نمیدونم اصن این جورى پیش بریم انسانیت و شرافتى باقى مى مونه که بخواد به آیندگان به ارث برسه...
****************
خدایا به امید تو...!

زندگی به سبک تئوری

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام علیکم

*************************************

نظام اموزشی ما اون قدر درگیر تئوری ها کرده ادم ها رو

که وقتی بخوای باهاشون در مورد زندگی صحبت کنی ناخوداگاه خیلی از حرفاشون حرفای کتاباس

نظریاتی که خیلی وقت ها در عمل امکان پذیر نیست.

یکی از اساتید میگفتن تربیت ماها طوری بوده که اکثریتمون همیشه به دنبال حد اعلای همه چیز هستیم

و نمیتونیم با سطح پایین ترش کنار بیایم. اون وقت دچار مشکل میشیم

به قول خودشون ماها اکثرمون کامل گرا هستیم.

تو حرف خیلی چیزا ارمانی و رویایی و قشنگه

اما تو عمل... چند درصدش اتفاق میفته؟

فکر میکنم به همین دلیله که اگر کسی تو متن زندگی و وقایع باشه 

احساس میکنه خیلیا دارن شعار میدن و نمیتونه باهاشون کنار بیاد.

راه چاره ش رو هنوز پیدا نکردم. 

اما حتما باید فکری کرد.

********************

خدایا به امید تو...!

یتیم خانه ایران

به نام خدا

سلام

**********************************

قصه ی ظلم به ظاهر ابرقدرت ها ببین چه کرده سال ها با این مردم

مردمی که جرمشون مذهب بوده

جرمشون استقلالشون بوده

جرمشون خوش گذرانی پادشاهانشون بوده

حالا باز سنگ انگلیس و امریکا و اسرائیل رو به سینه بزنین.

بابا تاریخ ایران که دیگه بحث مذهب نیست. بحث نظام نیست

ایرانی هستی دیگه مگه نه؟

برو ببین چه به روزمون اوردن.

انگلیس سال ها بزرگی کرد از نظر خودش

بعد هم که یه ذره فروکش کرد و امریکا اومد بالا، فکر این که انگلیس دیگه خوب شده واقعا مسخره س.

انگلیس هنوز هم همون روباه همیشگیه. حالا فقط بیشتر از قبل زیر پوستی عمل میکنه.

بیا با هم رو راست باشیم.

تو سال های مختلف این تاریخ خیلیا مظلومانه جان دادن که رسیدیم به اینجا

به همین راحتی نمیشه همه چیز رو تسلیم کرد به اون طرفیا

برجام باشه یا هر کوفت و زهرمار دیگه (البت ببخشید جسارت میکنما)

ولی تو دنیا هیچ ابرقدرتی -مثلا- به فکر منافع ما نیست. هر چند همه شون دارن سقوط میکنن 

اگه کسی به فکر ما بود خودمون بودیم.

اگه کسی وایساد و دفاع کرد هم وطنای خودمون بودن. هم زبان های خودمون بودن. هم دینا و هم کیش های خودمون بودن

نمیگم الان هیچ مشکلی نیست. نمیگم همه چی خوبه 

اما راهش این نیست که بذاریم بریم 

فقط به این دلیل که اون طرف خیلی چیزا بهتره و تو ایران نیست.

اگه همه برن دیگه کی می مونه درست کنه؟ کی می مونه دفاع کنه؟ 

اونا گسست ما رو میخوان. نبودن ما رو میخوان. 

این که خودمون با دستای خودمون گور خودمونو بکنیم. خودمون خودمون رو نابود کنیم.

***************************************************************

به نظر من همه باید این فیلم رو ببینن.

هر کس که ادعا میکنه ایرانیه و ایران براش مهمه

حتی اون هایی که برای کورش تولد گرفتن

******************

خدایا به امید تو...!

تقسیم بندی شیعیان (1)

به نام خدا

سلام

****************************************

در تحف العقول حدیثی از امام صادق-علیه السلام- نقل شده که شیعیان رو به سه دسته تقسیم میکنند. 

هر کس که خود رو شیعه میداند (لفظ شیعه به صورت اصطلاحی) باید در یکی از این گروه ها قرار بگیرد. حالت دیگه ای وجود نداره.

******************************

دَخَلَ عَلیهِ [ أی الإمام الصّادق علیه السلام ]: مِمّنِ الرَّجلُ؟ فقالَ : مِن مُحِبّیکُم و مُوالیکُم ... ثمّ قال لَه : مِن أیِّ مُحِبِّینا أنتَ ؟ فَسَکَتَ الرجُلُ ، فَقالَ لَه سُدیرٌ : و کَم مُحِبُّوکم یا بنَ رسولِ اللّه ِ ؟! فقالَ : على ثَلاثِ طَبَقاتٍ : طَبَقةٌ أحَبُّونا فِی العَلانِیَةِ و لَم یُحِبُّونا فِی السِّرِّ ، و طَبَقةٌ یُحِبُّونا فِی السِّرِّ و لَم یُحِبُّونا فِی العَلانِیَةِ ، و طَبَقةٌ یُحِبُّونا فی السِّرِّ وَ العَلانِیَةِ هُمُ النَّمَطُ الأعلى شَرِبُوا مِنَ العَذبِ الفُراتِ و عَلِموا تَأویلَ الکِتابِ و فَصلَ الخِطابِ و سَبَبَ الأَسبابِ، فَهُمُ النَّمَطُ الأَعلى، الفَقرُ و الفَاقَةُ و أنواعُ البَلآءِ أسرَعُ إلَیهِم مِن رَکضِ الخَیلِ، مَسَّتهُمُ البَأساءُ و الضَّرّاءُ و زُلزِلوا و فُتِنوا، فَمِن بَینِ مَجروحٍ و مَذبوحٍ مُتَفَرِّقینَ فی کُلِّ بِلادٍ قاصِیَةٍ ، بِهِم یَشفِى اللّه ُ السَّقیمَ و یُغنِی العَدیمَ و بِهِم تُنصَرونَ و بِهِم تُمطَرونَ و بِهِم تُرزَقونَ و هُمُ الأَقَلُّونَ عَدَدا، الأَعظَمونَ عِندَ اللّه ِ قَدْرا و خَطَرا . و الطَّبقَةُ الثانیةُ : النَّمَطُ الأسفَلُ ، أحَبُّونا فی العَلانِیَةِ و سارُوا بسِیرَةِ المُلُوکِ ، فَألسِنَتُهُم مَعَنا و سُیوفُهُم علَینا . و الطَّبَقةُ الثالثةُ : النَّمَطُ الأوسَطُ ، أحَبُّونا فی السِّرِّ و لم یُحِبُّونا فی العَلانِیَةِ ، و لَعَمرِی لَئن کانُوا أحَبُّونا فی السِّرِّ دُونَ العَلانِیَةِ فهُم الصَّوّامُونَ بالنهارِ القَوّامُونَ بِاللیلِ تَرى أثَرَ الرَّهبانیَّةِ فی وُجُوهِهِم ، أهلُ سِـلمٍ وَ انقِیادٍ . قالَ الرَّجُلُ : فأنا مِن مُحِبِّیکُم فِی السِّرِّ و العَلانِیَةِ ، قالَ جعفرٌ علیه السلام : إنّ لِمُحِبِّینا فی السِّرِّ وَ العَلانِیَةِ علاماتٍ یُعرَفُونَ بها ، قالَ الرجُلُ : و ما تِلکَ العَلاماتُ ؟ قالَ علیه السلام : تلکَ خِلالٌ أوَّلُها أ نَّهُم عَرَفُوا التَّوحیدَ حَقَّ مَعرِفَتِهِ و أحکَمُوا عِلمَ تَوحِیدِهِ 

----------------------------

مردى بر امام صادق علیه السلام وارد شد و ادعا کرد که من از دوستداران و علاقه مندان شما هستم... . حضرت فرمود : تو از کدام دوستداران ما هستى؟ مرد سکوت کرد . سُدیر پرسید : یا بن رسول اللّه ! مگر شما چند نوع دوستدار دارید؟

حضرت فرمود : دوستداران ما سه طبقه اند : طبقه اى که در ظاهر ما را دوست دارند ، اما در باطن دوستمان ندارند ؛ طبقه اى که در باطن دوستمان دارند اما در ظاهر ما را دوست ندارند و طبقه اى که هم در باطن و هم در ظاهر ما را دوست دارند . اینان طراز اولند از آب گواراى زلال نوشیدند و علم تأویل کتاب و تشخیص حق و باطل به دست آوردند و ریشه اسباب را شناختند. اینان زبده ترین گروهند. نادارى و بینوایى و گرفتارى هاى گوناگون، شتابان تر از تاخت اسب به آنان هجوم آورد. سختى و تنگدستى آنان را فرا گرفت و تزلزل و فتنه زده شدند. تعدادى از آن ها مجروح و تعدادى سر بریده شدند و در شهرهاى دور افتاده پراکنده گردیدند. به وسیله آنان بیمار شفا مى یابد و نادار توانگر مى شود. به وسیله آن ها شما یارى مى شوید و باران بر سرتان مى بارد و روزى داده مى شوید. آنان هرچند تعدادشان کم است، اما در پیشگاه خداوند قدر و منزلت بزرگى دارند.

طبقه دوم ، طراز پایینند ؛ در ظاهر دم از محبّت ما مى زنند اما به شیوه پادشاهان زندگى مى کنند . زبانهایشان با ماست و شمشیرهایشان بر ضدّ ما .

طبقه سوم ، در مرتبه متوسط جاى دارند ؛ در دل ما را دوست دارند ، اما در ظاهر دوست ما نیستند . به جان خودم، اگر در باطن ما را دوست داشتند ، روزه داران روز و عابدان شب بودند و اثر عبادت را در چهره آنان مى دیدى و تسلیم و فرمانبردار بودند .

مرد گفت : پس [بر اساس این تقسیم بندى ]من از دوستداران باطنى و ظاهرى شما هستم . امام صادق علیه السلام فرمود : دوستداران باطنى و ظاهرى ما نشانه هایى دارند که با آنها شناخته مى شوند .

مرد پرسید : آن نشانه ها چیست؟ حضرت فرمود : چند خصلتند . اولین خصلت آن است که خداى یگانه را چنان که باید شناخته اند و علم توحید او را خوب آموخته اند ... .

*****************************

پس شدند سه دسته

1) ظاهر و باطن دوست دار اهل بیت -علیهم السلام-، گروهی اندک ----> بالاترین دسته، شیعیان واقعی

2) ظاهرا دوست دارند، اما ملوکانه زندگی میکنند، یعنی هر کار دوست دارن انجام میدن ----> پایین ترین طبقه ، بر امامان شمشیر می کشند

3) در باطن دوست دارند، در ظاهر رفتارشون مطابق اهل بیت -علیهم السلام- نیست. این ها محبت دارند اما به حدی نیست که عامل حرکتشون باشه (مودت ندارند) 

******************

خدایا به امید تو...!