تکمیلی کدام مدرسه!؟
به نام خدا
سلام
**********************************
در ادامه ی بحث قبلی و سوالاتی که نوشتم، با چند نفر از دوستان صحبت هایی داشتم که با نتیجه گیری های خودم مینویسم.
طی گفتگوهایی که شد، یه تقسیم بندی برای خانواده های مذهبی درست کردم.
( خانواده ی مذهبی منظورم قشری هستند که به اسم پیروان ولایت فقیه معرفی میشن و تو اصطلاح خودمون بهشون میگیم انقلابی و کلا منظورم گروهی هستند که انجمنی نیستن.)
دسته اول: گروهی هستند که براشون مهمه بچه شون تو چه محیطی بزرگ بشه، و میخوان حتما از نظر تقیدات دینی بچه شون تمام و کمال باشه. این دسته حاضر میشن بچه هاشون رو در آن چنان مدارس بذارند و در عین حال خودشون تلاش مضاعفی بکنند که در بعضی اعتقادات فرزندشون مثل خودشون بشه.
دسته دوم: مثل دسته ی اولن با این تفاوت که به این فکر میکنند بچه ای که بیشتر وقتشو در مدرسه میگذرونه دیگه فرصتی برای کار شدن توی خونه نداره. پس بچه رو میذارن تو یه مدرسه ی مذهبی که شاید کم کاری های زیادی هم داشته باشه اما به هر حال تفکرات خلاف خانواده رو نداره.
دسته سوم: این دسته کلا میگن حالا که مدرسه ی درست و حسابی پیدا نمیشه ما هم بچه مون رو میذاریم یه مدرسه ی معمولی یا غیر مذهبی، واسه دین و مذهبش هم خودمون زحمت میکشیم. البته این گروه اکثرا برای دبیرستان چنین روشی رو اتخاذ میکنن.
یکی از عزیزان می گفت به هر حال پدر و مادری که مذهبی هستند دوست دارند بچه شون تو محیط مذهبی ای بزرگ بشه که توش حرف خدا و دین و اهل بیت باشه.
وقتی از کنار مدرسه ای رد میشی، میبینی روی دیوارش نوشته « اللهم ادبنا بآداب المهدی -عج الله تعالی فرجه الشریف- » قطعا دوست داری بچه ات تو چنین مدرسه ای با این تفکر رشد کنه.
اما خب به دلایل دیگه ای انتخابش نمیکنی.
---------------------------------
بحث دیگیری که هست، اینه که چرا مدرسه های غیر انجمنی ضعف دارند و چرا مدرسه های انجمنی در حال رشد هستند؟!
به نظر من، کوتاهی خودمونه.
به هر حال امثال مدرسه ی علوی، مشهور هستند و در دوره های قبلی جزو بهترین مدارس تهران شناخته شده بودن. وقتی پدری فارغ التحصیل این مدرسه است ترجیح میده بچه اش رو هم همون جا بذاره و این سیر ادامه داره. (البته قصد جسارت به کسی رو ندارم صرفا نظرم رو بیان کردم)
ماها به دلایل مختلف سکوت کردیم و اجازه دادیم بقیه صحبت کنند. وقتی راه براشون باز شده فعالیت خودشون رو بیشتر کنن.
من خودم به شخصه، چون اطلاعات کافی ندارم خیلی وقتا ترجیح میدم ساکت باشم چون فکر می کنم اگر الکی حرف غیر منطقی بدون سند بزنم به پای قشری نوشته میشه که نامشون رو به یدک می کشم.
وقتی خودمون رو از گروهی معرفی میکنیم کارهامون به پای کل گروه نوشته میشه.
یا یکی از دلایل دیگه اینه که میترسیم کسی ناراحت بشه، عذاب وجدان میگیریم.
البته نمیتونم بگم همه مقصرن. چون من از کل تهران یا از کل کشور خبر ندارم. شاید خیلی ها دارن تلاش می کنن اما ما نمی بینیم.
محدوده ی اطلاعات من در حد خانواده ی خودم، دوستان نزدیکم و تعدادی از معلمانم هست.
***************************
من به تنهایی شاید نتونم کاری انجام بدم.
شاید حتی تو مدرسه ی خودم هم نتونم تاثیر گذار باشم.
این که مینویسم تو وبلاگم، این که میخوام دوستان بیا و نظرشون رو بگن، دلیلش اینه که میدونم خیلی ها دغدغه شون همین موضوعه.
به هر حال هم فکری آدم رو به یه جاهایی میرسونه.
اگر هر کدوممون در حد توانمون کاری انجام بدیم قطعا بی نتیجه نمی مونه.
-------------------------
پرانتز:
1) تو پست قبلی اسمی از تقسیم بندی ها نبردم اما دیدم نمیشه.
نمیدونم درسته که بیان کردم یا نه. اگر دوستان در این زمینه هم نظری دارند، بفرمایند. خوش حال میشم.
2) این پست ادامه خواهد داشت.
******************
خدایا به امید تو..!
البته توی اون تقسیم بندی که کردی یه سری از افراد هستن که هیچی براشون مهم نیست و حتی براشون مهم نیست که بچه شون چه اعتقادی داشته باشه. حتی اگرهم خودشون ادم های مذهبی باشن فکر میکنن نباید زیاد به بچه ها سخت گرفت و به همین دلیل هم هیچ تلاشی برای افکار و عقاید و دین و مذهب بچه هاشون انجام نمیدن و میزارن تا (به قول خودشون) آزادی عمل داشته باشن و هر دین و مذهبو عقایدی رو داشته باشن.
بعضی از اون ها دوست های خوبی میگیرن و مثل خانواده( مذهبی) میشن. بعضی ها هم خب دوست های خوبی ندارن و به فساد کشیده میشن.